و شنیدم که پشه ی پیری در ویلای قسطی تابستانی اش
برای نوه های بازیگوشش
داستان کهنه سم فشار را با خنده های اغراق آمیز تعریف میکرد و
نوه هایش نمی خندیدند !!!
به مناسبت ۴ سالگی اشک مهتاب قالب وبلاگو عوض کردم
صداها!
صداها!
صدا ها گوش خراشند...
گوش کن!
زخمی و خاکی، بیرون مزرعه، روی زمین افتاده بود. کار کسی غیر از پیرمرد بدعنق نمی توانست باشد. قبلاً اخطار داده بود که اگر درست کار نکنی، کلاه هایمان توی هم می رود. حتی یک بار هم گفته بود کاری نکن که مجبور شوم بیرونت کنم. البته او هم کم نگذاشته بود؛ ولی خب، بیشتر از این نتوانسته بود کاری انجام دهد و نهایتاً تهدید پیرمرد عملی شد. ... کلاغ ها که آن حوالی پرواز می کردند، او را دیدند و آمدند، دورش نشستند. از آثار و شواهد فهمیده بودند قضیه از چه قرار است. از شرم سرشان را پایین انداخته بودند و چیزی نمی گفتند. سرانجام یکی از آنها گفت: «شرمنده! همه اش تقصیر ما بود». مترسک، در جواب فقط اشک می ریخت.
(به قلم محمد مبینی)
هزار سال پیش همسایه ای به من گفت : من از زندگی بیزارم، زیرا چیزی جز مایه ی عذاب نیست.
دیروز که از قبرستان گذر می کردم، زندگی را دیدم که بر گورش به رقص در آمده بود . . .
جبران خلیل جبران
امشبم گذشت و کسی ما رو نکشت
...
...
...
پنجره رو ببند و بیا تا با هم بمیریم
.
..
...
(.........)
اولین بارون کارم رو ساخت!
دیگه از یاد رفتم
گفتن هر کی که از یاد بره مُرده . . . . . !!!
ای مادر!
بزرگ ترین گناه تو زاییدن کثافتی است که به معصومیتش ایمان داری!
(.........)
به مادرم گفتم مرا با چیزی عوض کن
چیزی ارزشمند!
چیزی گران!
سوزنی شکسته تا بتوانی با آن خار پایت را درآوری . . .
من می خوام برگردم به کودکیم
تا که با چرخ خیال،
وصله ی نور بدوزم
به پیراهن شب. . . . . !
(زنده یاد حسین پناهی)
بر می گردم
با چشمانم که تنها یادگار کودکی منند...
آیا مادرم مرا باز خواهد شناخت ؟!
به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار
که از جهان ره و رسم سفر براندازم . . . . .
نگارا بر سر كويت دلم را هيچ اگر بيني
ز من دل خسته ياد آور شبت خوش باد من رفتم . . .
از غم من شاد گشتي اين ره ياري نبود
خنده بر اندوه عاشق رسم دلداري نبود
ما نمي فهميم هيچ از غم سگ
ما سگ مردماني كه وفا مي كنيم مثل سگ
ما كه پارس مي كنيم
ما كه دم تكان مي دهيم
ما كه رنج مي بريم......
عین سگ . . . . . . .
دل گفت فروکش کنم این شهر به بویش
بیچاره ندانست که یارش سفری بود . . . . .
او می رود دامن کشان من زهر تنهایی چشان
دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می رود
آن روزهاي خوب كه ديديم همه خواب بود.
خوابم پريد و خاطره ها در گلو شكست......
ساكنان دريا پس از مدتي ديگر صداي امواج را نمي شنوند...
چه تلخ است قصه عادت . . . . . . .
کلاغ قصه، گرد سفر از خود تکاند. هنوز آرام نگرفته بود که :
کودک به خواب رفت.
مادر گفت: قصه ی ما به سر رسید، کلاغه به خونش نرسید.
و کلاغ بر آوارگی خود گریست و پر کشید....
سردمه
مثل آغاز حیات گل یخ
جشن مرگم بر پاست . . . . . . .
گفتم مي روم ،
و در مرام ما رفتن مردن بود ...............
صدای پای تو كه می روی
و صدای پای مرگ كه می آید...
دیگر چیزی را نمی شنوم
.
.
.
آری از شوق به هوا می پرم..
خوب می دانم سال هاست که مرده ام ........
مرگ در هر حالتی تلخ است ،
اما من دوست تر دارم که چون از ره در آید مرگ،
در شبی آرام،
چون شمعی شوم خاموش...
از وقتي كه روباه مرد زاغ لب به غذا نزد..
جسدش را كه پيدا كردند، يك قالب پنير دست نخورده كنارش بود......
دیگر ز پا فتاده ام ای ساقی اجل
لب تشنه ام..
بریز به کامم شراب را
ای آخرین پناه من آغوش باز کن
تا ننگرم پس از رخ او آفتاب را.........................
بیراهه رفته بودم آن شب
دستم را گرفته بود و می کشید
زین بعد همه ی عمرم را بیراهه خواهم رفت.........
ولی آهسته می گویم الهی بی اثر باشد...
..................
تولدت مبارک
گاه می اندیشم
خبر مرگ مرا با تو چه کس می گوید؟!
آن زمان که خبر مرگ مرا
از کسی می شنوی،روی تو را
کاشکی می دیدم...
شانه بالا زدنت را
بی قید...
و تکان دادن دستت که،
مهم نیست زیاد...
و تکان دادن سر را که،
عجیب!عاقبت مرد؟!
بر در خانه قلب تو بسی حلقه زدم
عاقبت نیز تو از سنگدلی در نگشودی
نه دل از مهر تو کندم، نه از آن خانه گذشتم
چه کنم وای که سهم من از این عشق تو بودی
