نـماز شـام غـریـبــــــان چـو گـریـه آغـازم
بـه مـویـه های غریـبـــانه قـصّـه پـــردازم
بـه یـاد یـار و دیـار آنـچُـنـان بـگــــریـم زار
که از جـهـان ره و رسـم سـفـر بـرانـدازم
مـن از دیـار حـبـیـبـم ، نـه از بـلاد غریـب
مـُهـَیـْمـِنـا ! به رفیـقـان خود رسان بـازم
خدای را مـددی ! ای رفـیـق ره ، تـا مـن
بـه کـوی مـیـکـده دیـگـر عـَلـَم بـر افـرازم
خـرد ز پـیـری مـن کی حسـاب بـرگـیــرد
که بـاز بـر صـنـمی طـفـل عشق میبـازم
بـجـز صـبـا و شـمـالـم نمیشنـاسد کـس
عـزیـز مـن ! که بـجـز بـاد نیست دمسازم
هـوای مـنــزل یـار ، آب زنـدگانی مـاسـت
صـبـا بـیـــار نـسیـمــی ز خـاک شـیــرازم
سـرشکم آمد و عیـبـم بـگـفـت روی به روی
شکایـت از که کـنـم ؟ خـانـگیست غـمـّازم
ز چنـگ زهـره شنـیـدم که صـبـحـدم میگـفـت
غـلام حـافــظ خـوش لـهـجـهی خـوش آوازم