واسه ادمای تنهای

شبیه برگ پاییزی ، پس از تو قسمت بادم
                                         خداحافظ ، ولی هرگز نخواهی رفت از یادم
  خداحافظ ، و این یعنی در اندوه تو می میرم
                                         در این تنهایی مطلق ، که می بندد به زنجیرم
  و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد
                                        و برف نا امیدی بر سرم یکریز می بارد
  چگونه بگذرم از عشق ، از دلبستگی هایم ؟
                                        چگونه می روی با اینکه می دانی چه تنهایم ؟
  خداحافظ ، تو ای بانوی شب های غزل خوانی
                                        خداحافظ ، به پایان آمد این دیدار پنهانی
خداحافظ ، بدون تو گمان کردی که می مانم
                                        خداحافظ ، بدون من یقین دارم که می مانی !!!

منتظر نظرتتون هستم